Schooluniform

Alles dat gezegd moet worden, is verwerkt in een dialoog, leer ik door het 'Het meeststuk' van Anna Enquist te lezen. Ze voert maar liefst vijf hoofdpersonen op. Je kunt hun denkbeelden volgen via de dialogen die ze met elkaar hebben. De beschrijvingen van Anna Enquist hebben iets te veel pathos naar mijn smaak, maar er zitten prachtige vondsten tussen zoals 'de wind borstelt de bomen'. Mijn teksten zijn te beschouwend, realiseer ik mij en mijn metaforen, als ze er al zijn, zijn voor de hand liggend. Toch ben ik al op 60 bladzijden gevorderd met schrijven. Te bedenken dat het boek er nooit gaat komen. Veel te persoonlijk. Niet dat ik neerkijk op boeken voortgekomen uit therapeutisch schrijven, lees 'Logboek van een onbarmhartig jaar' of 'Tonio'. Palmen en van der Heyden hebben hun sporen echter als schrijver verdient, en mogen zichzelf daarom autobiografisch werk permitteren, maar tsjonge wat heeft die Palmen niet over zich heen gekregen. Ondertussen ga ik door met schrijven. Ik heb er plezier in en het doet me goed. De dagboekverslagen waarvan jullie kennis nemen, redigeer ik tot brieven aan een denkbeeldige vriendin. De brieven brengen een natuurlijke tijdslijn aan in een verder fragmentarische terugblik. Herinneringen kennen immers geen ordeningsprincipe. Die overvallen je gewoon, vaak terwijl je met iets heel anders bezig bent.

Ik ben op de helft van mijn tijd hier. Terwijl de dagen tot het afscheid nog niet worden afgeteld, zijn de familie en ik aan elkaar gewend en is de magie er een beetje van af. Zij zijn weer aan het werk of naar school. De dagen nemen hun beloop. Ik heb een bakker gevonden en ik ken het enige restaurant waar ze groente op het menu hebben staan. In de middag speel ik Wordfeud. De overwinningsroes is voorbij. Jacqueline en anderen hebben me al een paar keer verslagen. Ik ben vroeg wakker, werk een beetje en loop naar de stad voor een bakje koffie. Het centrum is iets verder weg gelegen zodat ik de benen kan strekken. Coco Grande staat in de universiteitswijk. Iedere dag passeer ik verschillende scholen. Het schooluniform van de meisjes bestaat uit een rood wit geblokte rok tot over de knie en een witte blouse met embleem van de school er op. Ze hebben witte sokjes aan en draven met hun zwarte schoentjes naar hun ouders en broers die na schooltijd in terreinwagens of op scooters buiten de poort op hen wachten. De oudere jongeren, vooral jongens in beige broeken en witte overhemden, besteden hun zakgeld in de nabijgelegen snackbar, voordat ze op eigen gelegenheid naar huis gaan. Behalve de uniformen is het dus zoals bij ons. Ik heb sympathie voor dat open en lieve gezichtje en voel ontroering voor de nurkse dwarse houding van de jongen die verderop tegen de muur leunt. Ik zie verlegen opgetrokken schoudertjes en een zwierige loop vol bravoure. Er is een clubje meiden dat honderduit kletst en er zijn studiebollen met dikke pakken boeken onder hun arm. Omdat iedereen dezelfde kleding draagt, word ik niet afgeleid door merken en modeverschijnselen. Anders dan het uniform dat ik in een gewone straat om mij heen zie, t-shirts, shorts en slippers, er zit geen aardig jurkje bij, geven de kinderen in hun uniformen een levendig en divers beeld.

Gisteren las ik een bericht op Skype 'Het stormt hier, maar binnen is het warm'. Ik begin Nederland te missen. Het lezen van de krant op zaterdag, een bruine boterham met kaas, filmpje kijken op de bank, lange wandelingen en koken met vrienden. Bram plagen, Merel knuffelen. Morgen gaan we naar Bohol. Een meer toeristisch eiland, dat bovendien niet door de tyfoon is aangetast. Ik plak er een paar dagen extra tegen aan en zal me weer in het resort leven storten. Achter het raam van mijn kamer raast een regengordijn.