Dolfijn

Ze nemen het niet zo nauw met tijden. Dat is niet erg, maar vandaag ging mijn wekker al om vier uur. De man van Johanna's vriendin zou mij om vijf uur ophalen voor de boot van zes uur. Het is bijna zes uur en ik heb nog niemand gezien. Leden van mijn familie weten altijd wel iemand die wat kan regelen tegen minder kosten, maar puntje bij paaltje zijn we eigenlijk nooit beter af.

Om half zeven melden Johanna, Traecy, Czarina, Marnelli en de vriendin van Johanna, Marni en haar dochtertje Jump Jump zich. John wacht buiten in zijn truck. Ze hebben in een grote emmer het ontbijt zich, spaghetti bolognese. We kruipen in de laadbak en vangen een uiterst ongemakkelijke reis aan. Om acht uur zitten we dan eindelijk op de boot. Ik verwacht niet dat we op dit tijdstip nog walvissen en dolfijnen zien en maak denk ik een zorgelijke indruk, want Marnelli gaat op luide toon bij de kapitein informeren. De kapitein, een bonkige kerel met een dikke buik en drie tanden, beweert dat we niet hebben geboekt voor whale watching. De dames reageren verontwaardigd. Daarna komt de kapitein met het verhaal dat hij niet voldoende brandstof heeft voor de lange vaarroute naar de Dolfijnen. De dames zijn boos. De kapitein zegt vervolgens dat de kustwacht het hem heeft verboden omdat de golven te hoog zijn. 'Dank je de koekoek', denk ik, 'we zijn twee uur te laat'. De dames geloven er niets van en laten het luid en duidelijk horen. Ik zie het gezicht van de kapitein, toch al niet de vrolijkste, veranderen in een donderwolk. Hij geeft de stuurman de opdracht het ruime sop te kiezen.

Binnen een paar minuten is de boot een lucifer doosje, dat stuurloos op de golven alle kanten op wordt gegooid. We gillen, 'go back, go back' . De stem van Csarina krijst er bovenuit 'save the spaghetti'. De kapitein houdt zich doof en tuurt over de open zee. Wij klemmen ons vast aan alles dat we tegenkomen en blijven gillen als varkens die klaargemaakt worden voor de slacht. Dan roept de kapitein 'Dolfins' en wijst driftig in een bepaalde richting. We zien een school dolfijnen door het water springen. We vergeten onze angst en juichen op de plecht, tot een golf de boot weer hevig uit balans brengt en we allemaal over elkaar heen rollen. We zijn hysterisch. Op het gezicht van de kapitein verschijnt een grijns. Hij keert het schip.

De boot koerst op Sand Bar aan. Sand bar is een opengevallen zandbank midden in de zee. Er staan vier hutten op palen. Deze hutten kun je een etmaal huren. Als het vloed is, ben je omringd door water. De zonsopgang schijnt daar fenomenaal te zijn. Wij gooien het anker uit om te zwemmen. Op ontdekkingstocht over de zandplaat vind ik krabbetjes, zeesterren, schelpen en een paar stukken koraal. Als ik terugwandel lijken de anderen een soort van fata morgana. Zelfs hun gelach hoor ik niet. Het is onwaarschijnlijk stil. Droom ik? We eten de spaghetti, luieren wat en gaan weer op Dumaquette aan. Om drie uur in de middag ben ik op mijn hotelkamer.