Nog één nachtje slapen

De inhoud van de groene aktetas bestaat uit oude documenten, waaronder mijn geboortecertificaat. Dit certificaat was zoek toen ik het in 1983 voor mijn huwelijk nodig had. We hebben hemel en aarde bewogen om een duplicaat te bemachtigen. Gek om het origineel in mijn handen te hebben. Ik neem de stapel papier door om de documenten te selecteren die wellicht van belang zijn voor Johanna's aanvraag van het Nederlandse staatsburgerschap. Er zitten veel documenten tussen die mijn vader betreffen en zo kan ik een paar feiten uit zijn leven reconstrueren.

Ik word wakker met het geluid van zwiepende bezems. Op de diesellucht na is de Filippijnen in vergelijking met Bali, waar ik met Merel in september was, een schoon land. Langs de kant van de weg tref ik geen afval aan en ratten, die in Bali in restaurants boven je hoofd over de balken rennen, heb ik hier niet gezien. Na het ontbijt bezoek ik met Johanna een provinciaal ziekenhuis. Het lijkt op een ziekenhuis in oorlogsgebied. De bedden staan wegens ruimtegebrek langs de muren opgesteld. Het eerste gedeelte wordt in gebruik genomen door tienermoeders met hun pas geboren baby's. Ze staren zonder uitdrukking voor zich uit. Daarna worden de bedden bezet met mensen, die met open wonden, sommigen aan een infuus, liggen te jammeren. Hun familie zit met holle ogen om hen heen. Alles in open verbinding. Later koop ik een krant in de naïeve verwachting dat de pers verslag doet van de misstanden. Johanna vertelt dat de pers gefinancierd wordt door de overheid. Een onafhankelijke pers bestaat niet. Wanneer een journalist negatief over de politieke elite schrijft, kunnen hij en zijn familie werk verder vergeten. De burgemeester houdt zich bezig met het bevorderen van de economie. Gezondheidszorg staat niet op zijn prioriteitenlijstje. Het resultaat is dat er in korte tijd om de drie straten een benzinestation is verrezen.

De phillepino's zijn afhankelijk van hun familie. Het is zaak om zo snel mogelijk sponsors te vinden voor bijvoorbeeld de opleiding van je kinderen. Oudere zussen of broers die in het buitenland werken voorzien daar meestal in. In het geval van mijn Phillipijnse familie is dat Jesseley, die in Texas woont en werkt en straks wellicht Johanna. Lisa heeft een zus in Australië. Toen ze een keer op skype was, zei Lisa zonder blikken of blozen 'thanks for your conttibution, make it bigger next time'.

In de middag speelt Kirk een basketbal wedstrijd. We moedigen fanatiek aan. Het Don Bosco team van Kirk wint met 62 tegen 32 punten. Kirk maakt veel treffers. Hij is één van de beste spelers in het team. Terug in mijn hotelkamer is het tijd om de balans op te maken. Ik stel vast dat de eerste week van mijn verblijf op de Filippijnen wordt gekleurd door de romantiek van de kennismaking, zowel met mijn familie aan mijn vaders kant als met het land zelf. De geuren, kleuren en smaken riepen vergeten herinneringen op. Er was ook een cultuurschok. De armoede en de openlijke prostitutie maakten grote indruk. In de tweede week was ik voldoende gewend en tot rust gekomen om betekenis te geven aan wat ik in de omgang met de familie beleefde. In de derde week werd die betekenis gerelativeerd en leerde ik eenzaamheid accepteren en waarderen. De laatste week neemt mijn verlangen naar huis toe. Nog twee nachtjes slapen. Ik kan haast niet wachten om de kinderen te zien. Rob komt mij van het vliegveld ophalen. Ik sluit dit dagboek af met een citaat speciaal voor Rob gekozen "there is no substitute for the comfort supplied by the utterly taken-for-granted relationship" (Iris Murdoch).