Bohol

Stap 1: koop een kaartje bij loket A. Stap 2: betaal belasting bij loket B. Stap 3: haal je stoelnummer bij loket C. Bij loket C zijn er problemen met de printer. De vrouw die de printer bedient, trekt driftig aan het papier. Ondertussen vormt zich een lange rij. Telkens als zich een nieuwe passagier meldt, wordt het kaartje bovenop dat van ons gelegd. Zo komt het dat we als laatste ons stoelnummer krijgen, ook al waren we er als eerste. Complicerend daarbij is dat sommige van de Phillipino's bepaalde stoelnummers niet willen hebben. Ze vragen hun geluksnummer aan en de dame komt hen bloedserieus tegemoet. Voordat we een stoelnummer krijgen, moeten we onze namen en leeftijden op een formulier noteren. Ik staar gefascineerd naar mijn naam, die tussen een heleboel andere Walesonnen staat. In de twee uur varen naar Bohol heb ik tijd voor overpeinzingen. Ik houd van reizen. De licht gespannen nieuwsgierigheid maakt me alert. Ik kijk naar Johanna en Czarina, die wit weggetrokken tegen elkaar proberen hun zeeziekte te overwinnen.

In Nederland drukken de werkwoorden 'hebben', 'willen', kunnen' en 'zijn' uit wie je bent. Ik heb een huis en een brandwond op mijn been. Ik wil werk en ik wil een andere auto. Ik kan schilderen, schrijven en luisteren. Ik kan geen Nee-zeggen. Ik ben niet oud en niet jong, niet arm en niet rijk, niet bloedmooi en niet oerlelijk, niet slim en ook niet dom. Ik ben gemiddeld en best aardig. Ik ben moeder. Zoiets. In de Phillipijnen is de familie heilig. De plek daarbinnen vertelt je wie je bent. Opgenomen in de schoot van je familie ontwikkel je het besef dat je mag bestaan, dat je onvoorwaardelijk welkom bent. Het gevoel er bij te horen, is onlosmakelijk verbonden met je identiteit. Als je een Phillipino vraagt wie hij is, zegt hij 'Ik ben de derde zoon van x en de broer van p,q,r,s,x,y,z'. Ook al zijn mijn beide Phillipijnse zussen gescheiden, ze blijven met hun kinderen opgenomen in de groot familie, omdat zij allemaal samenwonen in één huis en één huishouden voeren. Ik heb niet de indruk dat er zoiets bestaat als individueel bezit.

Mijn plek is bij mijn ouders, broers en kinderen in Nederland. Toch was er een leegte in mij, waarvan ik achteraf moet toegeven dat ik teleurgesteld was als anderen die leegte niet bleken te kunnen vullen. Deze reis is de afsluiting van een turbulent jaar. Soms denk ik dat de gebeurtenissen me hier naar toe hebben geleid. Ik heb het ontbrekende stukje gevonden, de puzzel is compleet. Aangezien de phillipino's dol zijn op oneliners, ze staan op alle muren, voertuigen en t-shirts die je tegenkomt, sluit ik deze ontboezeming af met de woorden die ik zelf heb ingelijst. 'We should give our children just two things: wings and roots'.

Pak een zeekomkommer op en laat je vooral filmen, schrijft Robina op de site. Ik vertrouw het niet en vraag Mary Jean wat er gebeurt als ik een zeekomkommer zou oppakken. Het scheidt dunne straaltjes witte substantie af, met andere woorden het ejaculeert. De zeekomkommer wordt hier graag gegeten, voegt Mary Jean er aan toe. In plakjes gecombineerd met de zoetzure sojasaus, die ze overal over heen gieten. 'Is er iets wat jullie niet eten', vraag ik ontzet.

Het resort op Bohol is prachtig (www.boholbeefarm.com). Het is een zonnige dag, we zwemmen in de zee, luieren in de schaduw, eten heerlijk en gaan op tijd naar bed. In de nacht komt de hemel naar beneden.