Organisch

Met heldenmoed slaan ze zich door de Joga salade met veldkruiden heen. Czarina heeft de eerste avond op het eco resort meteen buikloop. Ze zijn genezen van organisch voedsel, ben ik bang. In de ochtend is ze opgeknapt. Bij de receptie wordt ons meegedeeld dat de marine tour vanwege de regen is afgelast. 'Why?', vraagt Johanna, 'the fishes are wet anyway'. We mogen ons daarop voor snorkels melden bij de duikers. De hele expeditie komt er op neer dat we op een vlot via een touw dieper de zee in worden getrokken en daar wat mogen snorkelen met af en toe een aanwijzing van de duikers. 'You are always smiling', zeggen de duikers tegen de meisjes. 'That is because we are from Dumaquette, city of gentle people', leggen ze de heren met een onweerstaanbare giechel uit. Ik lever de duikers aan de meangirls over en zwem naar de kust, blij met een beetje lichaamsbeweging. Na de lunch, nog steeds bezig met het idee, om de familie aan organisch voedsel te krijgen, dring ik aan op een rondleiding in de tuinen. We worden naar de bijtjes geleid, horen wat wetenswaardigheden over de honingproductie en zijn daarna in de souvenierwinkel gedropt, waar we ons snel uit de voeten maken.

De Phillipijnse Walesonnen stortten zich de volgende dag op het buffet van het floating restaurant, onderdeel van de countrytour Bohol. Ik liet het me allemaal welgevallen, een foto bij die ene slang, het half uurtje chocolate hills, en de boottocht over de lobok rivier, met zang en dans verzorgd door de gemeenschappen die daar aan de rivier wonen. Ik weet niet of zij er plezier aan beleefden, ze dachten in ieder geval mij een plezier te doen. Zo gaat de wereld aan goede bedoelingen ten onder. Het meest boeiend van de tour was het gesprek dat ik met Johanna had. Ik vroeg haar hoeveel mensen zij in het rehabilitatie centrum verplegen. Soms zeventig, was haar antwoord. En hoeveel verpleegsters? Vier. Dat is één per dienst! Ze herbergen, want meer is het niet, mensen met een depressie, schizofrenen en mensen met een bipolaire disorder. De verpleegsters komen niet aan therapie toe en delen er slechts goedkope en niet werkende medicijnen uit. De rest van de tijd zijn ze bezig met het in bedwang houden van de agressieve bewakers. Is er dan geen politicus die zich het lot van deze patiënten aantrekt? Patiënten stemmen niet, zegt ze gelaten, dus nee, politici hebben geen interesse. Johanna vertelt dat zij de omstandigheden de baas blijft door zich veel met persoonlijke ontwikkeling bezig te houden. Ze draagt het boek 'The Secret' voortdurend bij zich. Elke ochtend krijgen we van haar een spreuk om over na te denken. Haar werkgever investeert niet in opleiding. Ze heeft één regel meegekregen. Ze mag niet langer dan 45 minuten met een patiënt praten.

In alle vroegte zijn de meiden vertrokken en heb ik een andere kamer gekregen. Eerlijk? Het is heerlijk! Ik ben het niet gewend om de hele dag als groep op te trekken. Ik heb verder weinig aansluiting, maar dat vind ik niet erg. Ik heb zo de balen van het slechte weer dat ik in de regen op het zonnedek ga liggen. Om me te plagen breekt de zon even door. Daarna is de lucht loodgrijs. Gelukkig lees ik een fantastisch boek. Het heet 'For one more day' van Mitch Albon. Albon omschrijft het leven na de dood van zijn moeder als 'Going in to a fight without backup'. Ik moet het steeds wegleggen omdat het bijna te mooi voor woorden is.