Zeeschildpad

Omdat later op de ochtend de zee te ruw is, nemen we om zes uur de boot naar Apo eiland. Het vertrekt vanaf Malatapay, een marktplaatsje ongeveer een half uur met de bus vanaf Dumaquette. Om vijf uur wacht ik voor het hotel op Butch. De stad is stil, de lucht zwoel en de straten schoon. De balut verkopers, rapen hun stalletjes bij elkaar. Balut is een gekookt eendeneitje met een embryo er in. Het aantal dagen dat het embryo oud is, luistert nauw. Balut, zo wordt gedacht, verhoogt de geslachtsdrift. Het wordt alleen in de nacht verkocht en gegeten en geldt als een delicatesse. De hemel is voor het merendeel helder. Ik kan de sterren zien. We kozen een mooie dag voor ons uitje. Het was al dagen bewolkt en regenachtig en nu belooft het zonnig te worden.

Vanaf de bushalte in Malatapay lopen we langs de lege markt naar het stukje strand waar we een boot kunnen huren. De markt schijnt een hele belevenis te zijn. Ik ga het nog wel meemaken. Niet vandaag. De markt is op woensdag en het is dinsdag. In het water liggen de houten vinta's. Als kind in Zamboanga hadden we een kleine vinta voor onszelf. Ik kon nog niet heel goed zwemmen en hield me vast aan de balken die langs de zijkant van de vinta zijn bevestigd om de boot in evenwicht te houden. Hoewel ik me nauwelijks kan voorstellen hoe het bouwsel de enorme waterplas die voor mij ligt kan doorklieven, waden we met de rugzakken op onze hoofden door het water, klauteren geholpen door twee phillipino's, waarvan we de gezichten niet zien want gewikkeld in witte t-shirts, op de boot en zoeken een plekje op het krappe dek. De zon schijnt volop. De boot stampt op de golven. regelmatig komt er een grote bak zeewater over ons heen. Een heerlijk half uur.

Na het ontbijt krijgen we duikbrillen van de omzwachtelde bootjongens en zwemschoenen. Weer ben ik reuze blij met mijn op sterkte gemaakte duikbrilletje. Al was het alleen maar om goed de bodem af te kunnen speuren naar waar ik mijn voeten neerzet. Ik zie veel zeekomkommers. Het lijkt me vies als je daar per ongeluk op staat, maar die mooie blauwe zeester wil je natuurlijk ook niet vertrappen en de zeeslang die ik tussen het koraal zie liggen al helemaal niet verstoren. Het lijkt me veiliger om het diepere water op te zoeken en de afstand tussen de bodem en mijzelf wat groter te maken. Het komt goed uit want één van de bootjongens zwaait verder van de kust driftig naar ons. Ik herkende hem eerst niet want zijn hoofd was vrijgemaakt van zijn vreemde hoofddeksel en ik was daarom even in verwarring. Is hij in moeilijkheden, moet ik hem redden? Naderbij gekomen, treffen we waar het allemaal om te doen is, de grote zeeschildpad. Het beest zwemt traag en kijkt vriendelijk. Het trekt zich niets van ons aan. We komen de zeeschildpad die middag nog vaak tegen.

Zongebrand, voldaan en kleddernat van de terugtocht wachten we op de bus, die ons weer naar Dumaquette zal brengen. Achter ons zijn de eerste verkopers hun stalletjes aan het inrichten. We kopen geroosterde zoete aardappel, die als een snack aan een stokje is geregen. Lekker. De eerste bussen zijn vol. Bovendien lijken de phillipino's er niet al te happig op om ons drenkelingen mee te nemen. Ze maken zich extra breed als ze ons zien staan ondanks de verleidelijke poses die Csarina, Tracey en Marnelli aannemen. Na verloop van tijd stopt een redelijk lege easydrive. We kruipen achter in. Gaandeweg vult zich de bus. Hoe dat werkt, heb ik al eerder beschreven. Om zes uur sta ik onder de douche en kijk terug op een fantastische dag.