Habal habal

Het touristenbureau had het ons afgeraden. Het zou te glibberig zijn en dus gevaarlijk. Marnelli, Johanna en ik zitten in de ontbijtzaal van mijn hotel en kijken somber naar het regengordijn buiten. 'En als we het nou eens toch doen?', vraag ik. 'Wat kan ons nou overkomen, we worden een beetje vies, so what?'. We trommelen iedereen op voor overleg. We praten onszelf moed in met grootspraak. Marnelli, Johanna, Bart, Cocoy, Kirk en ik besluiten het er op te wagen en stappen in de easydrive. Bestemming: Twin Lakes. In de folder staat dat de meren in de bergen liggen. Je moet dwars door tropisch regenwoud heen om het te bereiken. Ik heb genoeg regen gezien en heb zo langzamerhand wel recht heb op het woud dat er bij hoort.

Bij de afslag naar de Twin Lakes zit een groepje habal habal bestuurders in de stromende regen te wachten op mafketels zoals wij. Een habal habal is een uitgebouwde scooter. We huren er zes en gaan op weg. Mijn habal habal bestuurder is een hele kleine magere Philipino. Onderweg naar boven sta ik doodsangsten uit. De weg ligt vol keien en we rijden door modderstromen heen stijl omhoog. Ik ben zo bang dat ik de bestuurder met mijn stevige Hollandse dijbenen bijna vermorzel. Na tien kilometer komt de stoet tot stilstand. De weg is onbruikbaar door een stuk berg dat naar beneden is gekomen. We klimmen nog drie kilometer te voet. Ik ben trots op de anderen, ze zijn het niet gewend maar klauteren moedig en vrolijk door de zuigende modder. Ik kom weer een beetje tot leven, hoewel het nog steeds met bakken tegelijk uit de hemel komt. Op het eindpunt hebben we weinig zicht, maar dat geeft niet want we hebben het gehaald. We nemen pauze en moeten ons plotseling haasten, want je moet er echt niet aan denken de weg in het donker af te leggen. Ik geef het tempo aan. We zijn nat en vies, maar zeer uitgelaten. Gelukkig staan alle habal habal bestuurders op ons te wachten. Het was alles bij elkaar een loop van twee en een half uur. Het regenen stopt. Ik heb het volste vertrouwen gekregen in die kleine garnaal tussen mijn benen, die behendig zijn scooter door de geulen leidt en alle keien lijkt te kennen. Ik ontspan en geniet van het fantastische uitzicht. Een foto impressie staat op Facebook.