Brandblaar

Eten salamanders kakkerlakken? De eerste avond hier liep er een kakkerlak langs de kamermuur. Ik hield het beest angstvallig in de gaten totdat het in de airco verdween. De volgende avond kwam er uit de airco een salamander gekropen, tenminste ik denk dat het een salamander is. De salamander is sindsdien elke avond mijn gezelschap geweest, de kakkerlak heb ik nooit meer terug gezien. De enorme kikkers blijven buiten. Toen ik een keer voor de bar zat liep er eentje over mijn voet. Ik schrok mij een hoedje en schopte de kikker per ongeluk tot groot vermaak van het personeel tegen een kerel aan die verderop aan de bar zat.

Het is een zwoele avond. Ik zit bij het zwembad. Mijn Linker been wordt gesierd door een wit verband. Daaronder bevindt zich een enorme brandblaar opgelopen toen ik per ongeluk tegen de uitlaat van de motorbike aanliep. Het was nadat we een bezoek hadden gebracht aan de inrichting voor verstandelijk gehandicapten waar Johanna als verpleegster werkt. Ik gebruik met opzet het woord inrichting. Er is een bizar cellen complex waar mensen die agressief gedrag vertonen worden opgesloten. Bij binnenkomst heb je daar direct zicht op. De andere cliënten zitten op bankjes en hurken tegen muurtjes. Ze waren erg begaan met mijn ongeluk. 'Be carefull' scandeerden ze toen ik er mijn been onder een kraantje koelde. Ik heb Butch proberen uit te leggen dat ik nou eenmaal een beetje onhandig ben en dat het echt niet zijn fout was. Butch was bang dat er een lidteken zichtbaar zou blijven. 'Laat rusten', zei ik tegen hem 'een lidteken meer of minder maakt op mijn leeftijd echt niet uit' . Gelukkig kon hij daar weer om lachen. Afgezien van dit incident, was het een topdag.

Anders dan gepland ontbeten we bij Mc Donalds in Dumaquette. Ik mocht achterop de motor. De weg van het resort naar Dumaquette heb ik al verschillende keren gereden, maar dat was opgerold in een easyride. Nu had ik met de wind in mijn haren vrij uitzicht op stalletjes met vers fruit en verse vis, op de in elkaar geknutselde hutjes daarachter en de slingers van kleurig wasgoed daartussen. De bergen op de achtergrond en dan al die schakeringen groen van de palm-,mango- en bananen bomen. Helaas accepteert de i pad geen adobe flash, anders had ik foto's kunnen toevoegen. Ik was met Bart en Butch en Johanna. Bij de Mc Donalds voegden Mary Jean en Marnelli zich bij ons. Marnelli is de vriendin van Butch en ze is geweldig. Ze is een soort van Robina, mooi en slim. We noemen haar onze 'organiser'. Ik voel me altijd een beetje geruster als zij er bij is. Mary Jean vertelde dat alle attracties door de tyfoon vernietigd zijn. Het zal maanden, misschien jaren duren voordat het herstelt is. Ze vonden het eerst raar dat ik wilde gaan kijken. 'Verbeeld je dat we journalisten zijn en een coverstory maken over de gevolgen van de tyfoon', stelde ik voor. Daar werden ze enthousiast van en zo kwam het dat we de hele middag in en om Dumaquette hebben rondgetoerd.

Eerst bezochten we nog het advocatenkantoor waar Mary Jean werkt. Het is een kamer in de moslimwijk van Dumaquette. Op drie bureautjes liggen de dossiers hoog opgestapeld. Voor de bureautjes staan ongemakkelijke houten stoeltjes, langs de muren oude uitpuilende archiefkasten. Mary Jean stelde mij voor aan haar collega's en even was het kleine kantoortje afgeladen met mensen. Cliënten op de stoeltjes bleven zonder een spoor van ergernis of ongeduld rustig wachten. Daarna dus langs het werk van Johanna en daarna pas naar de getroffen gebieden. Je zou het ramptoerisme kunnen noemen, maar ik was echt geïnteresseerd in de vraag hoe het mogelijk is dat ik zo weinig heb gemerkt van de tyfoon. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het moet liggen aan de fillipijnse volksaard, waardoor het lijkt alsof er niets aan de hand is. Geen paniek, gewoon de schouders er onder en doorgaan. De veerkracht van de filipino's is indrukwekkend. De sloppenwijken bijvoorbeeld zijn zwaar getroffen, maar de mensen waren alweer zonder enig drama hun hutjes aan het opbouwen. Ze zwaaiden vrolijk naar ons. De stemming werd pas minder toen we Forrest Camp bereikten. Dit is een gebied geweest met idyllische natuurlijke zwembaden en watervallen. Op facebook kunnen jullie zien hoe het er was. Marnelli heeft op mijn pagina een link met foto's gepost die drie weken geleden genomen zijn. Niets van over. De sombere uitdrukking lag vooral op de gezichten van de bezoekers van buiten. De plaatselijke bevolking zelf was in grote getale in de brede modderige rivier die is ontstaan de was aan het doen. Tussen de wassende mensen door reden tractoren af en aan.

In wat eens Forrest Camp was, begon mijn been behoorlijk pijn te doen. Op de terugweg stopten we bij een stalletje langs de weg waar boven een bordje met de tekst medical point' was getimmerd. Johanna heeft er mijn been verbonden. De vrouw in het stalletje was een baby in slaap aan het sussen. Ze wilde geen geld aannemen. Nadat we hebben genoten van een late lunch in een Mexicaans restaurant bracht Butch me op de motor terug naar het resort. We maakten een kleine omweg via zijn werkadres. Hij is meester op een lagere school. De school staat op een perfect verzorgde campus met een kapel in het midden. Religieus onderwijs staat centraal op de school. Ze dragen tevens de visie uit dat een kind moet spelen. Het behoort tot de taak van de meester hen te stimuleren. Wanneer zij in de pauze een kind niets zien doen zullen de meesters en de juffen hen uitdagen tot een spel bijvoorbeeld op een van de aangelegde sportvelden. Daarom worden de meesters er coaches genoemd. Het is zo heb ik begrepen de enige gemengde school in de Filippijnen.

Dit is mijn laatste nacht hier. Ook al is het personeel hier reuze lief, ik kijk er naar uit om te verkassen naar de lawaaierige hitte van Dumaquette. Het leven in het resort begint me te vervelen.