Sirenen

Gisteren bracht ik de dag door op het resort. De lelijke witte dikke mannen met hun bloed jonge meisjes zijn alom vertegenwoordigd. De schaamteloosheid waarmee ze hun clichés over de meisjes in de bar of het restaurant uitstrooien, doen mijn tenen krommen van ergernis. De meisjes lopen trots en met opgeheven hoofd naast hun sugar daddy en in de avond zit de hele familie om hem heen te genieten van een copieuze maaltijd. In Dumaquette zie ik ze lopen. Eenzame mannen, berooid en met de ziel onder de arm. Anders dan de manschappen van Odysseus, die het eiland Sirenium Scopoli konden passeren vanwege het leem dat Odysseus hen in de oren heeft laten doen, zijn deze mannen wel gevangen genomen door de sirenen. Vroeger noemde mijn moeder mij een enfant terrible. Uit nieuwsgierigheid kon ik mensen vragen stellen, die hen in verlegenheid bracht. Ik wil niemand kwetsen, ik ben te gast. Ik vind het moeilijk om genuanceerd over het fenomeen te schrijven, maar negeren kan ik het ook niet. Het lijkt mij het beste te besluiten met wat Traecy, de dochter van Mary Jean op Facebook schreef 'Have you been in my shoes?, No? Than who are you to judge

Zonnebaden kennen ze hier niet. De stranden zijn leeg en het zwembad wordt alleen gebruikt om te zwemmen. Het is heerlijk weer, warm dat wel, maar er waait een lekker briesje. Ik dacht dat ik het fijn zou vinden om een dagje alleen te zijn. Dat viel eigenlijk tegen. Ik mis de de luitjes en heb ze gisteravond gebeld of ze zin hebben om met mij het ontbijt te nuttigen. Over een uurtje zijn ze er. Dan kijken we vanaf het terras hoe de duikers zich klaarmaken voor een volgende expeditie.

Het is een heel schouwspel. Sterke kleine Fillipino's dragen de duikattributen naar de boot. Ze waden in het water en houden de duikflessen hoog boven hun hoofden. Als ze klaar zijn met inladen, worden de toeristen met slechts hun badhanddoekjes over hun schouders via een trappertje aan boord geleid. Tegen de tijd dat de boot afvaart heb ik mijn koffie op en kom ik ook in beweging.