Picknick

Waar komt al dat eten vandaan? In verbijstering staar ik naar de picknick tafel. Bart staat verse vis te barbecuen. De karbonaadjes zijn al klaar. Een stapel heerlijke, nee echt goddelijke mango's is in handzame partjes geschild. Rijstbuideltjes liggen voor het oprapen. De zak met pinda's is al open. Ik kom net zo rond terug als mijn broers en zussen zijn. Enige matigheid is geboden. Bij elke gelegenheid halen ze me met een delegatie op. Het is zeker een half uur rijden met de easydrive van Dumaquette naar het resort, maar voor hen is het de gewoonste zaak van de wereld. Ze moeten het pad van de hoofdweg naar het resort lopen. Terug lopen ze hijgend en puffend achter mij aan. Als ik voorstel om een klein stukje te wandelen voor de lol, kijken ze me aan alsof ze water zien branden.

Met de zwembril op mijn neus neem ik een duik in de heldere en warme zee en zie prachtige visjes zwemmen. Op de bodem ligt een blauwe stervis. Terug op de picknick plaats zijn Johanna en Czarina verdiept in de lonely plannet. 'So true' roept Czarina uit en ze leest een passage voor over de Filipijnse cultuur. Internet kan echt veel goedkoper dan in de gids staat vermeld, zegt ze en ik moet haar beloven nooit 20 peso's voor toegang te betalen. Czarina is een mooie, spontane meid van 21, die het volgens haar moeder niet al te nauw neemt. Als ze zich verslaapt voor een sollicitatie bijvoorbeeld zegt ze doodleuk: 'it wasn't ment to be mammy'. Wanneer ik haar vertel over de opeenvolgende studies van Bram en Merel straalt ze. 'Starting all over again is a gift' volgens haar. Ondertussen leert ze als een razende Roeland de Nederlandse taal. Haar uitspraak is perfect. Ze schrijft de woorden in het zand van het strand. De eerste zin die ze uit het hoofd kent is 'ik ben verdwaald' en ze vindt het woord 'verrukkelijk' zo grappig dat ze het op Facebook gaat posten. Czarina is de verpersoonlijking van de Filipijnse uitspraak bahala na en ik ben dol op haar.

Tijdens het eten maken we plannen. Elk besluit wordt een kwartier later weer teniet gedaan door een ander besluit en niemand heeft er last van. Zo vergaderen we de hele middag door. Om vijf uur vind ik het welletjes en wil ik terug naar het resort. Ze gaan meteen hun spullen pakken, maar ik overtuig hen ervan dat ik over het strand terug zal lopen. Ze kijken me meewarig na. De kustlijn wordt gesierd door de hutjes van arme families, afgewisseld met hier en daar een resort. Als ik langsloop met die idiote rugzak, staren de arme mensen die op hun hurken voor de hutjes zitten me aan. Ik vind het dan toch wel een beetje eng en durf niet zo goed in te gaan op hun begroetingen en dat vind ik dan weer zo truttig van mezelf. Ik bereik zonder kleerscheuren maar met pijnlijke voeten het resort.

Om acht uur staan Johanna, Mary Jean en Butch bij de receptie. We gaan het graf van mijn vader bezoeken. Aan de toegang tot de begraafplaats kopen we kaarsen. Bart is er al. Hij wiedt onkruid. De tombe is van beton en wordt beschermt door een betonnen muurtje, waardoor er een binnenplaats ontstaat. We steken de kaarsjes aan en leggen deze voor de marmeren gedenkplaat. We zitten op het muurtje en worden gespot door een nichtje van de familie, die er bij komt en honderd uit kletst. Als dan ook nog Lisa arriveert is het feest compleet. Ik merk dat iedereen vertrouwt is met deze plek en dat ze er vaak komen. Lisa heeft twee witte bloemstukjes bij zich, die fel afsteken tegen het donkere beton. Ik laat haar maar begaan als ze haar kleine armpjes om mijn middel slaat. Ze vertelt dat ze geld sparen om het graf wit te pleisteren. Ik bedenk me dat al dat beton ook wel een flinke duit gekost zal hebben. Achter de tombe strekt zich de laatste rustplaats uit van de arme drommels. Een veld vol schots en scheef staande houten kruizen.'Mogen we het zelf witten?', vraag ik in een opwelling. Eerst kijken ze me aan alsof ik gek ben, dan bulderen ze van het lachen, maar daarna zie ik Butch toch even denken. Hij merkt mijn tranen op en leidt iedereen weg, zodat ik alleen kan zijn. Even later vind ik ze terug in een levendig gesprek rond het graf van de grootouders van het nichtje.

Tijdens een stevige massage overdenk ik wat we vanochtend na het bezoek aan de begraafplaats hebben geregeld. Ik zal op 23 december mijn intrek nemen in de stad zelf. Op 24 december wil ik alleen zijn, zodat ik mijn moeder in alle rust en op mijn manier kan gedenken. Het wordt zonder tegenwerpingen gerespecteerd. Op 26 december gaan we met de boot naar het eiland Siqujor, ongeveer drie kwartier varen van Dumaquette. Daar doe ik mijn White Beach experience op. De foto's van het eiland geven de indruk dat je er nooit meer weg wilt, maar volgens Bart heb je het er na twee dagen wel gezien. Mary Jean heeft er een vriend wonen, die een goedkope accommodatie zal regelen. In de lonely planet staat over het eiland vermeld dat het een mysterieus eiland is vol witchcraft and the unknown. Ik ga me er dus wel thuis voelen. Daarna weer naar Dumaquete om de jaarwisseling te vieren. Tot de volgende trip is er op Negros nog voldoende te zien en te beleven. We zijn het weekend van 6 januari op Bohol. Misschien dat ik blijf of dat ik verder trek of mee terug naar Dumaquette ga, dat weet ik nog niet.