Foto's kijken

In Dumaquette alleen al 35 doden. Mindanao is het zwaarste getroffen, daar zijn 150 mensen verdronken. Marnelli vertelt mij dit in de easyride op weg naar het huis van de familie waar ik ben uitgenodigd voor het diner. Ze kijkt er aangeslagen bij. Een vriendin van haar moest gered worden van het dak van haar huis en een collega van Butch verscheen in alleen shorts op kantoor. Zijn hele huis is weggespoeld. Dan realiseer ik mij dat de beelden misschien op de Nederlandse tv zijn geweest. Butch en Marnelli zijn mij voor. Ze stellen me gerust want ze hebben Paul al geïnformeerd dat ik veilig ben aangekomen. Opgelucht ga ik achterover zitten en kijk om mij heen. De easyride is een soort van open bus afgeladen met filllipino's van allerlei pluimage. Ze staren me aan. Een klein mager oud vrouwtje zonder tanden. Een woeste man met een mand vol levende kippen op zijn schoot. De kleuter en de moeder, de schoonheidskoningin. Als je denkt dat er niemand meer bij kan, stopt de easyride toch, iedereen schuift weer in en onder de ijzeren bank worden houten krukjes getoverd en in het middenpad gezet. Ik voel me lomp en een beetje belachelijk met mijn felblauwe rugzak. Uitstappend moeten we over iedereen heen kruipen, ik stoot mijn hoofd, maar vind alles geweldig.

Het is aardedonker op het pad naar het huis. De elektriciteit is uitgevallen. Mariella en Butch schijnen mij bij met een zaklantaarn, ondertussen voortdurend excuses aanbiedend voor het ongemak. Ze zijn bang dat ik het veel te warm krijg, want de airco in het huis is ook uitgevallen. Vooral de weduwe van mijn vader, Lisa, schijnt zich vreselijk zorgen te maken over mijn welbevinden. Ik heb echter nergens last van en voel mij opperbest. Ik heb praktisch de hele dag geslapen en buiten waait een heerlijk briesje. Nadat ik iedereen heb begroet, word ik naar de tafel geleid. Bij kaarslicht zie ik dat deze helemaal is afgeladen met voedsel. Ik zie saté staan en gado gado. Er is een bananencake, gefrituurde kip en grote schalen met rijst. Er staat een soort van meloen en ik zie een paar blikken ananas. Lisa wil heel graag voor mij zorgen. Het gaat zo ver dat ze naast me komt staan met een handwaaier en mij koelte toewuift. Dat is mij toch te gortig en ik neem de waaier over. Ze schuifelt naar haar plek aan de tafel en iedereen gaat zitten. Als goede katholieken wordt er gebeden en het wonder geschiedt, het licht springt aan en een luid gejuich en gejoel stijgt op. Bart en Butch zetten meteen de televisie aan en maken zich enorm druk om een basketbal wedstrijd. Lisa kijkt steeds naar mij. Ik voel me ongemakkelijk onder haar blik. Ze vindt me mooi en zegt dat ik in de lengte groei en dat haar kinderen in de breedte groeien. Daar zit wat in en iedereen moet er om lachen. Na het eten worden alle foto's te voorschijn gehaald en ook oude brieven. Alles is zorgvuldig bewaard in tal van boeken en dozen. Het is gek om onze foto's die in de loop van de jaren blijkbaar zijn opgestuurd dwars tussen de foto's van de familie te zien. Helemaal niet in een apart hoofdstuk of zo. Het geeft mij het gevoel dat wij altijd onderdeel van mijn vaders leven zijn geweest, terwijl ik vaak heb gedacht van niet. We zijn zeker niet vergeten. Bij het zien van de foto waarop mijn vader in zijn kist ligt met al onze namen, zelfs die van de Hollandse kleinkinderen, in het deksel geschreven, krijg ik het te kwaad. Joanna en Mary Jean huilen met me mee, totdat de jongens er genoeg van krijgen en elkaar beginnen te stompen.

We maken plannen voor de volgende dag. Er is niet zo heel veel te doen, want de tyfoon heeft alle bezienswaardigheden verandert in een modderpoel. We besluiten om op het strand te picknicken en in zee te zwemmen. Rond middernacht brengt een vriend van de familie, een zekere Duke, mij terug naar het resort. Een deel van de familie stapt achter in de laadbak en rijdt mee. Daar kom je niet onderuit. Elke stap die je in de Filipijnen zet, wordt in familieverband genomen.