Siquijor

Er is een nieuwe tyfoon voorspeld, zegt een toerist tegen niemand in het bijzonder. Hij staat voor mij in de lobby in een kleurige bermuda met een bedrukt gezicht uit het raam te staren. Het regent. Dan haalt hij zijn schouders op en sloft naar de lift. Zou ons tripje worden uitgesteld? ik hoop het. Zodra ik de Walesonnen in het vizier krijg, weet ik dat daar geen sprake van is. Als een stel verzopen vrolijke katten staan ze bepakt en bezakt voor het hotel. Alleen Butch en Marnelli zijn er niet bij. Zij komen later. Mijn ongerustheid wordt weggelachen. De pier is tien minuten lopen vanaf het hotel en de overtocht duurt twee uur. Czarina, Kirk, Coco en ik posteren ons op het dek, als de dood voor zeeziekte. Het regent nog steeds.

In de haven van Siquijor moet er eerst een verblijfplaats worden gezocht. We installeren ons in een stalletje langs de weg. Mary Jean heeft een foldertje bij zich. We zijn sloom van de reis. Het tagalog klinkt als een mitrailleurvuur van vreemde klanken. Ik ontspan bij een kopje koffie, zij nemen noodles en bellen het rijtje telefoonnummers op de folder. Aan de gezichten zie ik dat het vinden van een verblijfplaats moeizaam verloopt. Dan heeft Johanna beet, althans ze krijgt van een collega een adresje. Tlefonisch contact lukt echter niet. Besloten wordt om er dan maar per tricycle naar toe te rijden. We kunnen er toch nooit met z'n achten in, denk ik. Wel dus, de bagage wordt op het dak vastgebonden en zittend op een bil, hangend aan een stang rijden we met een hels kabaal de enige hoofdweg van Siquiijor op. Bij tijd en wijlen lijkt de tricycle het te begeven, maar een half uur later komen we dan toch gemangeld maar heelhuids aan bij Paradise Beach resort. Er worden ons twee cottages aangeboden, maar dat vinden ze ongezellig, dus we betrekken er een. De familie neemt de bovenverdieping en ik krijg tot mijn opluchting de gehele beneden verdieping tot mijn beschikking. Mijn power nap loopt uit op twee uur diepe slaap. Johanna maakt mij wakker. Het eten is opgediend.

Bart en Butch hebben ergens een fles rum op de kop getikt. We dansen rond het kampvuur, waar ze foto's van elkaar nemen. Elkaar fotograferen doen ze hier bij voortduring. Spontane kiekje kun je vergeten. Zodra je de camera op iemand richt wordt iedereen bij elkaar getrommeld. Er zijn twee poses: ' serieous' en 'crayzy' . Inmiddels zijn ze er aan gewend dat ik ook af en toe een landschapje of een bloem wil fotograferen zonder de hele troep er om heen, maar raar vinden ze het wel.

Het is zes uur in de ochtend op Paradise Beach resort. Ik kijk vanaf de veranda uit over een bloemrijke tuin. Het is warm, maar bewolkt. De vredige sfeer wordt ruw verstoord door het paniekerige gekrijs van een varken. Ik stop mijn oren dicht. Het helpt niet. Het gegil gaat door merg een been. Ik ben van slag. De anderen komen de veranda op druppelen en lijken niets te horen. Butch komt vanaf het strand aangewandeld met sea urchin. De inhoud schijnt lekker te zijn. Je slurpt het op uit de schaal net als je met oesters doet. Mary Jean vindt ze te klein en zegt tegen Butch dat hij ze terug moet brengen naar de zee zodat ze kunnen groeien. Eindelijk is het angstige varken stil. Ik snak naar een kop koffie. Verderop is het luxe resort Coco grove. Ze willen dat ik er voor mezelf een ontbijt bestel. Het is een beetje zot om er te eten met iedereen om mee heen. Ik protesteer halfslachtig, want verlang immens naar de koffie. We lopen als een zooitje ongeregeld het luxe terras van Coco grove op. Ze laten zich niet door de sacherijnige serveerster intimideren en blijven rustig om mij heen zitten terwijl ik een flinke lik roomboter op mijn broodje smeer. Hun ontbijt zal bestaan uit soep, kip en rijst. Een carinderia langs de weg voorziet daarin.

De easydrive is precies op tijd. We hebben de chauffeur en zijn vervoermiddel voor de gehele dag gehuurd. We rijden naar de oudste boom van de Filipijnen, de oudste kerk en het grootste klooster van Azië. Me neus denk ik, maak dat de kat wijs. Aan hun gezichten zie ik dat ze het zelf geloven, dus ik zeg ah en oh. Wat mij betreft rijden we de hele dag in de easydrive. Ik neem de dieselstank graag voor lief en zuig de beelden in mij op alsof ik een enorme dorst heb.

We stoppen bij een waterval. Het is honderdvijfendertig treden naar beneden lopen voordat we er zijn. Vergeleken bij mijn broers en zussen loop ik als een kievit. Binnen een mum van tijd sta ik op een van de meest romantische plekjes die ik ooit heb gezien. De rest komt mij hijgend en puffend achteraan. Ze springen er meteen onder. Vanwege de wond op mijn been durf ik het niet aan.

Op weg naar het strand stoppen we op de markt. Het is een feest van kleuren. Veel fruitsoorten die ik niet ken en vooral veel verse vis. Bart en Butch slaan in. Aan het strand bereiden zij de lunch op een houtskool vuurtje. Daarna is het zwemmen geblazen. Snorkelen en spetteren. Het zoute zeewater zal goed zijn voor het been en ik heb inderdaad nergens last van. Het is druk op het strand. Er zijn geen toeristen. Alle filllipino's beginnen vuurtjes te stoken. De walm van geroosterde vis is nergens te vermijden dus ik blijf lekker lang in de zee dobberen. Ik draag een bikini en voel me er volstrekt belachelijk in. Iedereen zwemt hier met kleren aan. Als ik even ga zonnebaden, lig ik helemaal voor aap. Niemand wil hier bruin zijn. Wit is de norm. In een plaatsje vlak bij de haven hebben we voor de nacht een familiekamer gevonden. Johanna waarschuwt mij voor muggen. Ze heeft geen speciaal anti muggen spul bij zich, maar geeft me een crème waarvan ze zegt dat het misschien helpt. Ik ga voortvarend aan de slag. Als ik bijna ben ingesmeerd, zie ik de opdruk van de tube. 'Skin whitener! ' roep ik uit, 'lig ik daarom een uur voor joker op het strand'. Johanna put zich uit in verontschuldigingen en alle meiden krijgen de slappe lach. De jongens zijn bij het zwembad. We voegen ons bij hen. Ze hebben bier en heerlijk gebraden kippetjes. Het bier is zwaar en smaakt opperbest. Al snel ben ik mezelf vergeten. Het wordt een groot feest, we praten, drinken, zingen en dansen met elkaar.